நிறங்கள்...

இது போன்று எழுதுவதற்கு என்னுள்ளே பெரிய போராட்டமே நடக்கிறது! எழுதவா வேண்டாமா என்று.. இன்று துணிந்து விட்டேன்..

முன்பொரு பதிவில் ராக்கண்ணன் இந்தியாவில் சதி பற்றிக் கேட்டிருந்ததாகவும் அது இப்போ வெகுவாக குறைக்கப்பட்டுவிட்டதாக அவருக்கு பதிலளித்ததாகவும் சொல்லியிருந்தேன்..  அவருக்கு இன்னும் கணவனை இழந்த நம் பெண்களின் நிலையை பற்றின விஷயங்கள் முழுமையாக தெரியவரவில்லை!!!

எங்கள் ஊரில் ஒரு அக்கா (உண்மையில் இவர் ஆன்டி ஆவார்)  இருக்கிறார்.. பூ வின் பெயர் கொண்டவர்.. இளம் வயதில் திருமணமானது.. ஆகி கொஞ்சம் நாட்களிருக்கும்.. ஒரு நாள் தாயூருக்கு வந்திருந்தனர்.. அப்போ நான் ரொம்ப சிறிய பெண்.. அதனால் என்ன நடந்தது என்பது தெரிய வரவில்லை.. வெகு நாட்கள் கழித்தே புரிந்தது.. துர்ச்சம்பவம்.. கணவர் கண் முன்னே இறந்து விட்டார்.. அக்கா கர்ப்பமாகயிருந்திருக்கிறார் அப்போ.. அதன் பிறகு பிள்ளை பெற்று, வளர்த்தி ஆளாக்கி.. பெற்றோர் ஓரளவு நல்ல நிலைமையில் இருந்ததால் அவர்களுடன் எங்கள் ஊரிலேயே செட்டில் ஆகிவிட்டார்கள்.. பெண் இப்போ கல்லூரி சென்று கொண்டிருக்கிறாள் என்று நினைக்கிறேன்..  ஆனால் அக்கா??? இழவு நடந்த அன்று துறந்த நிறங்களை, அலங்காரங்களை இன்னமும் மீட்டெடுக்கவில்லை..

ஒரு நாள் மாமா சொல்லிக்கொண்டிருந்தார் - அந்தக் காலத்தில் இந்த அக்காவிற்காக - இவர் இள வயதுப் பெண் என்பதால் இந்த துறப்புகளிலிருந்து விலக்கு அளித்து விடலாமென்றும், இதரப் பெண்களைப் போலவே இவரும் இருந்து விட்டு போகட்டுமென்றும் ஊர் மக்களிடம் கேட்டுக்கொண்டதாகவும், ஆனால் இதர ஊர்ப் பெரியவர்கள் மறுத்து விட்டதாகவும், அதனால் அந்த விஷயம் அப்படியே கிடப்பில் போடப்பட்டு விட்டதாகவும்.. பாட்டியர்களை இவ்வாறு கண்டிருக்கிறேன்.. ஏதும் தோன்றியதில்லை.. ஆனால், இவர் இவ்வாறு வாழ்ந்த காலமானது மிகவும் நீளமானதாகும்..

கல்லூரியில் ஒரு தோழி (உண்மையில் இவர் அக்கா ஆவார்) அறிமுகமான போது, எங்கள் ஊரைச் சேர்ந்தவரென்பதும், ஊர் டவுனில் இருக்கிறார் என்பதும், எங்களுக்கு தூரத்து உறவினர் ஆவாரென்பதும், ஒன்றாகத் தெரியவந்ததால் அவரை உடனேயே பிடித்துப் போனது.. அவரைப் பற்றி வீட்டில் பேசிக் கொண்டிருந்த போது தெரிய வந்த விஷயம் - இவரும் கணவரை இழந்தவர்.. ஆனால் கல்லூரியில் எல்லோருக்கும் அதைப் பறைசாற்றிடாதவாறு - அதற்கான அடையாளங்களே இல்லாமல், இதரப் பெண்களைப் போல, எப்போதும் போல, வருத்தங்களேதும் இல்லாமல் (இருந்திருந்தாலும் காட்டிக் கொள்ளாமல்) வலம் வந்தார்.. இதுபற்றி தெரிய வந்ததும் அவர் மேல் இன்னும் மரியாதை கூடியது.. ஆச்சர்யமாகவும் இருந்தது.. கல்லூரிக்குப் பிறகு அவருடன் நேரடித் தொடர்பில்லாமல் போய் விட்டதால் - இன்று கேள்விபட்ட வரையில், அவர் இன்னொரு மணம்புரிந்து வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறார்..

பொதுவாக, பெண்களுக்கு அலங்காரமென்பதும், அழகுணர்வென்பதும் மிகப் பிரியமான விஷயங்கள்.. இடத்துக்கிடம் தன்மையில் வேறுபடுமென்றாலும், அனைத்து  பெண்களுக்கும் இவை பொதுவானவை.. ஒரு ஆணைத் திருமணம் புரிவதற்க்கு முன்பு பூச்சூடல், வண்ண உடையணிதல், நகையணிதல் போன்றவைகளை ஒரு பெண் செய்து வருகிறார்.. திருமணத்துக்கு பிறகும் இது தொடர்கிறது.. அப்புறமேன் இழப்பிற்குப் பிறகு இவற்றை திடீரென முறிக்க வேண்டும்? ஏற்கனவே கணவனையிழந்த துக்கத்தில் இருப்பவரிடம் இவைகளையும் அவசர அவசரமாக பறித்தாக வேண்டிய தேவையென்ன?

தாத்தாவையிழந்த போது, பாட்டியிடம் நான் சொன்னது - எப்பவும் இருந்தது போலவே இரு என்று.. பாட்டி சொன்னார் - இனிமே எனக்கெதுக்கு அதெல்லாம் என்று..

ஏன் இவற்றை துறக்க வேண்டும் என்ற கேள்வி முதலில் எழுந்தாலும், அப்படியே துறந்தால் கூட - அதனைச் செய்வதும் செய்யாமலிருப்பதும், இன்னொருவரை மணப்பதும் இல்லை கணவர் நினைவிலேயே வாழ்வதும் அவரவர் விருப்பம்.. இந்த சமூகத்துக்கு, பெரிய மனிதர்களுக்கு என்ன உரிமையிருக்கிறது ஒருவரை துறக்கச் சொல்ல??? 

இரண்டாவதாகச் சொல்லப்பட்ட பெண்ணைப் போலவே முதலாமனவரையும் வாழ விட்டிருந்தால் என்ன குறைந்திருக்கப் போகிறது?? நல்ல வேளையாக இந்தக் கருமங்கண்றாவியெல்லாம் இப்போது குறைந்து வருகிறது..